...кога имав..

Кога имав 16 години имав смешна фризура,изгубен поглед. Имав желба да пишувам, а полека го откривав и вкусот на алкохолот. Имав добри другарки, брат со кој почнав да комуницирам подобро, татко кој сам по себе беше изгубен и неможеше да се соочи и школо кое ме расположување.Имав и симпатии кои не ме приметуваа зошто во мојот затворен круг немаше место за нови луѓе. Ги имав песните на Тоше кои ми ја параа душата, ме тераа да плачам и да се смеам во исто време. Го имав точакот и гробот на мајка ми кој го посетував секогаш кога се чувствував осамено. Ја имав болката од загубата, ги имав ноќите на кои им поставував прашања, го имав небото. Гледав накај него и се тешев.Верував дека таму е мама и во мислите ја бакнував.
Кога имав 17 години почнав повеќе да излегувам, пиев многу, се опивав пречесто. Ги имав другарките со кои излегував до прекасно и со кои се смеев до солзи. Ја имав Србија, подршката од тета и одморот кај неа. Ја имав тетка Радица која ме осипуваше со позитивнна енергија, радиото каде што уживав и Лира каде што јадев најубава пита. Да, ги имав и солзите, но плачев поретко. Пак имав симпатија која не ме приметуваше и бев симпатија на некои кои јас не ги приметував. Го имав Црвен Крст кој го сакав и ме исполнуваше. Ја видов Будимпешта.
Кога имав 18 години веќе пиев премногу, останував надвор до многу касно и се глупирав. Се тешев со *тоа ке ни остане*. Сонував за њубов, насмевка, прегратка. татко ми губејки ја надежта дека може некако да се постави, почна цело време да излегува. Со брат ми се гледав ретко. Баба ми се нервираше за татко ми и нас не ни обрнуваше внимание! Славев матура. Поминав супер!
Од некаде се појави Даре. Он стана љубовта која ја барав и потпората која ми беше потребна. Го немав веќе школото. Имав факултет а измеѓу незаборавно лето. аха, имав уште пијани моменти ама почнав да созревам. запознав нови пријатели, дознав каде е Радовиш, Македонска Каменица, Ранковци. Вевчани знаев каде е!
Тие луѓе станаа мое секојдневие. старите другарки ги сакав се повеќе. Го изгубив Тоше.. Чувствував болка. Ја изгубив тетка Радица.. Тоа ме дотепа!
На 19 години пак го имав истото, со тоа што татко ми повеќе седеше дома, а брат ми ми стана уште поблизок. Даре беше до мене. Многу ретко се опивав и многу рано се прибирав дома.
Научив да бакнувам нежно а да водам љубов страсно. Научив да уживам во своето тело и да го истражувам туѓото. научив да ги почитувам туѓите желби и потреби, да зборувам отворено, да се смеам искрено.
Денес, имам 20 години и многу нови предизвици. Го имам, фала Богу Даре, кој го сакам и ми треба. Имам најдобри другарки, кои се помалку од порано, но кои ги сакам повеќе од било кога. Имам способност да распознаам лицимерие, но веќе не се замарам со непотребни работи.
Имам брат за кого живот би дала, имам пред мене голема шанса и голема животна болка. Имам борба за живот! Пишувам ретко и тоа ми фали! Имам насмевка и отворени рани кои уште печат! Не пијам скоро воопшто и се опивам од 1 коктел.
Имам баба и дедо кои црпат енергија од мене и брат ми.
Да, имам изгубено многу, но имам добиено повеќе. Денес дишам со полни гради, и се смеам само искрено!
ја немам тетка Радица, го немам радиото, ни Лира. Да, физички многу ми недостасува, но психички не.. Го чувствувам нејзиното присуство во секоја прочитана книга и секоја паметна мисла.
И да, најмногу ми фали мајка ми.. Во секој погелед.. Но, тоа е животот претпоставувам. Борба за созревање и за одење понатаму. А ЈАС СОЗРЕАВ!

personal.........

1.
Во длабочината на срцето,
Посакувам спокој,
Мирна песна, бакнеж,
Добра ноќ, љубов…

2.
Чекорам кон бескрај,
Во пат без поврат,
Барам туѓи лица,
И без спокој ќе живеам до крај.

3.
Минатото болка создава,
Иднината носи горчина,
Сегашноста ме тера да заспијам
Зашто мојот живот е прашина.
...постојам, а духовно умирам...

4.
Како сон од кој нема никогаш да се разбудам,
Како брза река меѓу суви гранки,
Како плач за неповратното,
Желба за невозможното,
Како сенка на сонцето,
Спомен на иднината.

Како музика во недела навечер
Кога го компонирам моето молчење,
Полноќен концерт во тишина,
Како реченица без зборови,
Живот без крај, небо без облаци...

Како вечна пролет,
Постоење без прашања,
Како срце без солзи, грев во рајот
ТАКА ЈАС БЕЗ СЕБЕ...
Ја сакам слободата
Како птицата морето,
Како сонот перницата
Како крајот почетокот!

5.
Дете што се гледа во огледало,
Пее песна без мир,
Ја сака музиката, колку и животот
Сака да се смее, а тажно е,
Држи кукла, а сака да порасне.

Сенки во огледало,
Сон без спокој немирен,
Стои вкочанета,
Мислејки на минатото,
А солзите течат и течат повторно!

6.
Jas sum senka vo nokta.
Koja bara razlicni oblici na svetlina,
Onamu kade sto mrakot e edinstven gospodar.
Jas sum vozvisen privid
Na nepoznatoto i lazno svedostvo
Koe na onie koi ziveat vo temnina
Im nudi zrak spokojstvo.
Jas sum son koj prodava iliuzii
Na smrtnici osiromaseni so kopnez.
Jas sum vrisok,
Koj gi budi najnevinite detski dusicki
Zemajki im kapka mir.
Jas sum samo izguben talkac vo nokta,
Koj cela svoja sreka ja dal na bespomosnite.
Talkac koj opstojuva za nokta I mesecinata
Koja I dava sila da postoi i da se nadeva
Deka zvukot na teskoto disenje vo nokta
Naskoro ke prestane...

7.
Mracen pogled sokriva
Edno misticno i tesko minato.
Patuvanje vo idnina
I kopnez za poubav pocetok
Prepoznavam vo nejzinata nasmevka.
Patista, kraevi, padovi,
Isprepleteni sonovi, silen kopnez
I nemir vo dusata
Se obelezje na nejzinata minata borba
So samata sebe...

8.
Boli pogledot sto prodira niz srceto,
Zosto vistinskata ljubov
Go para i najzaledenoto srce.
Toj nemase srce
I zatoa go unisti nejzinoto.
A taa mirno ja prifati sudbinata
Dozvoluvajki mu da pobedi!