deep inside

Step by step
in this dark dark room
i hear a whisper, i hear a cry
one girl falls apart,
one heart slowly dies.

Questions, no answers
Pain, no cure
Hard breathing and dreaming
hoping for something new...

Listen that quiet walker,
listen that lonely dreamer,
listen that broken soul,
listen those warm tears...

Looking for a change,
looking for a revelation
she keeps hoping
but her heart still cries
she keeps the smile
she brakes the rules,
she plays the game
she is going to survive...

One broken smile.
One lost walker...
One hope...
Million questions

"We don't choose our life. The life chooses us"

me=broken 22/12/2009

I had a nightmare. My body went all in pain, and I woke up right when the tears started to flow down my face. All in pain I was waking up, in the far far America, and I was thinking “is it everything alright?”.
Then, grabbing the computer and waiting for a sigh, if not the phone. Calling and waiting an answer. Meanwhile my stomach, all wrapped in pain barely let me eat. Good news. Home everything is alright. Or I think it is.
Again and again, in 4 months, the same nightmare, the same routine, the same fear, the same hope, the same questions..
One morning, I got call that stated “ come home, father is not doing well”
I knew that my nightmare will become true. I always guess what will happen in my dreams. I hate to fall asleep just because.
Crying all over and over again and looking for answers. Why my father? Why while I am here? Why did I came at first place? Did he knew that I love him? Did he knew that every single day started with the same fears and hopes about him?
Putting smile on my face, while my heart is melting I am announcing that I am returning home. My new, american friends, all wondering what is the reason about my decision try to convince me that I should stay, that I they will miss me.
I try explaining but I stop in the middle. My body fights to get air. Since that Friday, my days are fight with the time. I never, ever imagined that I could pray to see my father alive, if his condition can be described as alive, just to tell him that I love him, and that school is not more important then he is.
Now, after 30 hours in air, airports, states, countries, I am waiting for my last flight and I am hoping that I will be strong enough to face the situation. To face that my father, at this point can not hear, see, or fell my presence. To face the fact that I couldn’t say to him his last goodbye.
Isn’t ironic? The hope that my father will still breath when I see him, without even thinking about the fact that he might be in pain, and the fact that he is waiting me is a true torture for him.
But I gave a promise one month ago. I gave him a promise that I will be with him if situation got worse. Now I wonder, did I really did that, am I good daughter? Is he proud of me?

My brother is here to remind me that I still have someone left, and that I still need to breath for him. For us.. For the ones that had perfect parents and lost both of them, within 5 years, from the same disease.

This is sad returning. 4 days I am trying to find an explanation and reason why? I will probably do that in the next years, and I will probably wont find any logical answer. Because no answer can be right. Because it is not fair to go through all this at this age, when we, and they should enjoy in their best years together.
And please, friends. I know that you all care, and love us. But I honestly don’t want to hear take care, stay positive, get some rest, it will be ok etc. Because I KNOW that it wont be ok, I know that I cant stay positive and I know that I have to be alone to find some answer why this is happening to me.

I just hope, that none of you have to go through this, never. Cause it really separates my soul, heart, thinking and existing. Because it’s the worst thing that can happen to you at the age of 20.



And by the way.. I hate winter, I hate snow, I hate December and January… Cause the winter takes it all..


p.s. i got home, my father still breaths, hardly.. the last days countdown..

pocivaj vo mir dedicko :(

pred brzo vreme pisuvav kako dedo dobi udar i kako ne se znae kolku ke zivee.. Epa, moite doma znaele deka se raboti za denovi, ama mene mi kazaa deka moze da zivee podolgo za da ne sekiram..
Neznam dali ke uspeam ova da go dopisam ili ke prekinam na pola zatoa sto mnogu me boli samata pomisla deka dedo go nema veke i verojatno ke pocnam da placam kako malo dete dodeka go pisuvam ova, a ne bi trebalo zatoa sto sum vo soba za ucenje so uste 3 ca.
vtornik, i poraka od vlatko.. "sase, dedo pocina denes vo 16 casot"
zosto, kako...? zosto bas mojot dedicko, zosto sega?
placev, i sega mi se solzat ocite koa ke mi tekne kako me isprati i kolku se raduvase na ovaa moja sansa.

nemozam...
ke prodolzam drug den ...
mozebi koga ke pomine nekoe vreme i ke mozam da se sekavam na nego so nasmevka ...sega nemozam.. mnogu boli..

pocivaj vo mir dedicko i da znaes deka te sakam premnogu

dodeka razmisluvam za se...16.10.2009

Ponekogas stvarno nemozam da razberam kako i zosto se slucuvaat nekoi raboti vo zivotot. Zosto mora da pominuvame niz procesot na raganje, zivot i kraj. Zosto mora da se soocuvame so toa? neli ima nesto izmegu? neli postoi nesto poveke od samo edna sansa?
Denes e poseben den.. Pred 2 godini na ovoj den, slusnav nesto sto me natera da se otkazam od se vo sto dotogas veruvav.Tose zagina.. Dali nekoj od vas znae tocno sto on mi znacese?
Ne, ne bese samo detska iluzija, ne bese samo son na malo devojce koe se zanesuvase deka ke se omazi so nego. bese poveke od toa. Bese del od mojot zivot. bese moja podrska. Bese moj, na najposeben nacin. Vo mojot svet jas ne go delev so nikoj. Vo mojot svet se bese ednostavno perfektno.
Eden mesec prethodno mu bev na promocija na koncertot. "Izbrani" luge smeea da vlezat. jas kako sekogas se izbutkav da bidam vo prv red. Peese so cuden sjaj vo ocite, a jas kako i sekogas gi znaev site pesni. Me znaese. pa koj ne bi, posle tolku dosaganje. Koga ke mi tekne kolku se raduvav koga mu odev na promocii preku spisanie. Se pravev "vazna". ete me mene kade sto malku luge mozat da vlezat. =)
Sakav da go gusnam ... si rekov ajde nema smisla, ima premnogu luge. Jas i taka ke imam mnogu drugi sansi, jas i taka go imam gusnato 10000 pati ..
Si otidov...
Edna nedela pokasno peev pak. Silno. Vristev kako sto imav navika da pravam na negovite koncerti. Ednostavno begav od realnosta. Vo tie momenti bev najsrekna. Nisto ne bese bitno. Niti ostanatite 20 000 luge, niti ladnoto, niti svetlata. Samo on. Samo muzikata..
Odednas, eden glupav vtornik se vrakav od francuski i ne znam zosto odgovoriv na povikot na mobilen. Slusnav: Tose Proeski pocina vo sobrakajna nesreka.
Go spustiv telefonot. ne kazav nisto. Ne veruvav.
Trcav do doma. Otidov kaj marija. Placese. Se osvestiv deka e vistina ama ne placev. Bev zbuneta.
razmiluvav.. se prasuvav kako e mozno edno BUM da srusi se.. Kako? Zosto?
bev kako vo son. nemozev da se kontroliram kolku placam i pred kogo. Na red plostad legnav na zemja i guskav negova slika. Si odev nakaj doma i glasno go kolnev zivotot. Zosto???? Kazete mi zosto????
BUM..

Dedo odi vo wc i BUM, paga na zemja. Mozocen udar. BUM. 1 sec. samo tolku e dovolno se da rasipe. Doznav deka nema da se oporavi. Star e i centarot za ramnoteza mu e osteten.BUM. ke zivee 1 den, 1 nedela, 1 mesec, 1 ili 10 godini. i ke si otide. bas kako mama i tose. bas kako tetka radica. BUM. i nikoj nema da se seti posle 2 godini zatoa sto site ke bidat premnogu zafateni so sopstvenite glupavi problemi.

tato stanuva. go boli stomak. odime vo bolnica. slusam ima tumor. ne se znae kako ke se razviva. ne se dobri prognozite. BUM. samo taka. se kazuva li takvo nesto tuku taka. Ama na nikoj ne mu e gajle. Sekoj si go kreira sekojdnevieto spored negovite potrebi. Samo jas ne pretpostavuvam. treba da mislam deka se boram za dva zivota vo isto vreme, a deka patam za 3 zaminati. Koga jas ke ziveam togas? Koga ke nosam bolka vo dusata za sekoj del od srceto koj mi e otkinat?

Koga mislam na zivotot i se prasuvam zosto ne e fer kon mene? Koga sum 10000 km daleku i nemozam ni sopstveniot brat da go gusnam? Koga sedam vo glupava komp labaratorija i mislam dali utre ke docekam da se slusnam so moite doma i dali site sto me ispratija ke bidat tamu koga ke se vratam?
Da, zosto ziveeme? za da probame razlicni raboti, da pocustvuvame bolka i troska sreka i da zamineme. BAM. just like that!

one month and one week..7 months and 3 weeks left...

maybe some times i wonder why life is so unpredictable and so stupid.. maybe sometimes i wish i had wings and i wish i could fly around the globe whenever i wanted.. maybe always i want to hide my feelings and i want to "be happy" for the world. Maybe i don't like Amerika..maybe i dont even like Macedonia, but who cares?
Maybe i want to cry and i maybe i want to laugh ..most of all i dont want to feel. i dont want feelings, i want to be cold with the world. i want.. i don t know what i want actually. Love? I have, but is far away.. Family? i kind of have, but is far away.. Friends? I have them too, but they are far away also.. Great school? Ahh, i have it here, and guess what.. i dont want to take advantage of it.. i dont want to study.. Then why i am here? To have fun? Maybe.. Maybe i dont feel need to have fun..

Is this homesickness? is it just wish to have power to change life? is it just stupid idea of me being perfect in a world where that's impossible...
I dont know.. I just know that i will go in my room, take a shower and go out to walk.. At least this city offers me great nature and chance to chill out my head and my thinking .. I will miss this city one day.. I know i will...

Wisconsin...

Oh, i guess finally Amerika right? i am not supposed to write this in english, because my friends will say "u became american, aren't you?" but belive me, i am far away from that.. this would be only few words in English..
First of all, i wanna say THANK YOU to Amanda, my host friend.. She was so great with me, that i didn't wanna leave her house...
Then, i would like to say thanks to Katie, my peer guide. She is also great and supportive girl. I like your company. And now..:D

kako sto znaete poveketo, stignav ziva i zdrava, malku umorna, na 21 avgust, vo 8 casot po americko, a nekade okolu 3 po nase, znaci posle skoro 24 casa let. Da, bev izmorena, ama i pokraj toa go primetiv preubavoto gradce so mnoguuuu zelenilo vo nego.. Vikendot sto sledese, bev na bezbol utakmica so poznati lica od wisconsin koi jas ne gi znam :) potoa bev vo nekoi trgovski centri kade sto sakav da ne bese Amanda, ke gi potrosev site pari od doma :D i bev na skara kaj roditelite na Amanda koi se super!
I da, moram da kazam deka amerikancive JADAT mnogu, i toa jadat se sto ne treba.. Za rucekot kaj roditelite na Amanda imavme.. lepce so pleskavica i kaskaval, cips, kecap i sos, majonez so krastavicki, ovosje i zelencuk, mnoguuuu "soda" sto e ustvari limunada :) i posle toa imavme epten blag desert, specijalitet na eau claire pretpostavuvam so bese biskvita so cokolado i toa beloto od machmalo peceno na skara :D aha, ubavo bese, ama toa blagoto te ubiva..

I, dojdov na kampusot.. Preubav e, zgradite i rekata, i parkovite i igralistata.. sobata od prvo IC ne mi se svigase, ama ja dekorirav so slikite so mi gi dadoa drugarrcinjata :D i si kupiv novi carsavi, Amanda mi kupi kebe i sega izgleda super!
Da, Hong Yang mojata cimerka, mi ima prateno mail (sepak e fina) ama na adresata od fakultetot pa zatoa ne sum videla :)

Hm... pocnavme so orientacija, i ni kazuvaat se sto kade e.. prviot den imavme zapoznavanje na kampusot, denes imavme sesii za zdravstveno osiguruvanje, policija i gi dobivme pariteeeeeee :D :P :P (mnogu se :) ))) a utre imame registriacija na casovi.. :P Grupata so koja rabotam e super, lugeto se pretezno komunikativni i uste ne sum "home sick" Najubaviot del za denes.. Bevme na soping vo ShopKa i potrosiv mnogu pari, ali.. si kupiv digitalen aparat, saat, carsavi, detergent, kupki, losioni, kremi .. :D

iskreno, mi se sviga tuka.. Bi kazala deka e kako na film, ama katie vika deka e poubavo od toa, zosto filmovite ne ja prikazuvaat Amerika.. ke moram da proveram.. BY MY SELF.. So i don't feel that stupid when i walk around and don't know nothing where is :)))


Ve sakam najmnogu.. koga i vas bi ve imala tuka (se odnesuva na odredena grupa koja ke se prepoznae :P ) bi bila najsrekna..
aleksandra <3 ili Sashhhka kako sto i tuka pocnaa da me vikaat :( :D

Pre Departure Orientation - UEP 2009

Istanbul... city that will stay in my heart forever.. Because of the Open Society Institute, because of the all UEP fellows, because of Matt, Anne, Kathlin, Bibi, Dorina.... Because of all smiles that i saw there.. Because of all positive energy that i accumulate there.. Because of the wonderful professors Helen and John.. Professors that will stay in my heart forever.. Because of the beautiful Sabanci University and all those lovely Turkish people.. Because of wonderful side-seeing and cruise..
It will stay in heart mostly because i got something that i wasn't hoping to get... because it was better than i ever imagined.. Because it made me anxious to go in USA and experience USA by my self. Because it made me realize how my situation is like, and how big support i will have there.. Because people from OSI are WONDERFUL, SUPPORTIVE AND AMAZING! Because they DO care how we feel!
Because they told us what will be like...
I love OSI because of this chance and i love UEP 2009 because of all positive energy that they have..
I am glad being part of this program.. I am glad i met u all..my life is better now!THANKS!

...кога имав..

Кога имав 16 години имав смешна фризура,изгубен поглед. Имав желба да пишувам, а полека го откривав и вкусот на алкохолот. Имав добри другарки, брат со кој почнав да комуницирам подобро, татко кој сам по себе беше изгубен и неможеше да се соочи и школо кое ме расположување.Имав и симпатии кои не ме приметуваа зошто во мојот затворен круг немаше место за нови луѓе. Ги имав песните на Тоше кои ми ја параа душата, ме тераа да плачам и да се смеам во исто време. Го имав точакот и гробот на мајка ми кој го посетував секогаш кога се чувствував осамено. Ја имав болката од загубата, ги имав ноќите на кои им поставував прашања, го имав небото. Гледав накај него и се тешев.Верував дека таму е мама и во мислите ја бакнував.
Кога имав 17 години почнав повеќе да излегувам, пиев многу, се опивав пречесто. Ги имав другарките со кои излегував до прекасно и со кои се смеев до солзи. Ја имав Србија, подршката од тета и одморот кај неа. Ја имав тетка Радица која ме осипуваше со позитивнна енергија, радиото каде што уживав и Лира каде што јадев најубава пита. Да, ги имав и солзите, но плачев поретко. Пак имав симпатија која не ме приметуваше и бев симпатија на некои кои јас не ги приметував. Го имав Црвен Крст кој го сакав и ме исполнуваше. Ја видов Будимпешта.
Кога имав 18 години веќе пиев премногу, останував надвор до многу касно и се глупирав. Се тешев со *тоа ке ни остане*. Сонував за њубов, насмевка, прегратка. татко ми губејки ја надежта дека може некако да се постави, почна цело време да излегува. Со брат ми се гледав ретко. Баба ми се нервираше за татко ми и нас не ни обрнуваше внимание! Славев матура. Поминав супер!
Од некаде се појави Даре. Он стана љубовта која ја барав и потпората која ми беше потребна. Го немав веќе школото. Имав факултет а измеѓу незаборавно лето. аха, имав уште пијани моменти ама почнав да созревам. запознав нови пријатели, дознав каде е Радовиш, Македонска Каменица, Ранковци. Вевчани знаев каде е!
Тие луѓе станаа мое секојдневие. старите другарки ги сакав се повеќе. Го изгубив Тоше.. Чувствував болка. Ја изгубив тетка Радица.. Тоа ме дотепа!
На 19 години пак го имав истото, со тоа што татко ми повеќе седеше дома, а брат ми ми стана уште поблизок. Даре беше до мене. Многу ретко се опивав и многу рано се прибирав дома.
Научив да бакнувам нежно а да водам љубов страсно. Научив да уживам во своето тело и да го истражувам туѓото. научив да ги почитувам туѓите желби и потреби, да зборувам отворено, да се смеам искрено.
Денес, имам 20 години и многу нови предизвици. Го имам, фала Богу Даре, кој го сакам и ми треба. Имам најдобри другарки, кои се помалку од порано, но кои ги сакам повеќе од било кога. Имам способност да распознаам лицимерие, но веќе не се замарам со непотребни работи.
Имам брат за кого живот би дала, имам пред мене голема шанса и голема животна болка. Имам борба за живот! Пишувам ретко и тоа ми фали! Имам насмевка и отворени рани кои уште печат! Не пијам скоро воопшто и се опивам од 1 коктел.
Имам баба и дедо кои црпат енергија од мене и брат ми.
Да, имам изгубено многу, но имам добиено повеќе. Денес дишам со полни гради, и се смеам само искрено!
ја немам тетка Радица, го немам радиото, ни Лира. Да, физички многу ми недостасува, но психички не.. Го чувствувам нејзиното присуство во секоја прочитана книга и секоја паметна мисла.
И да, најмногу ми фали мајка ми.. Во секој погелед.. Но, тоа е животот претпоставувам. Борба за созревање и за одење понатаму. А ЈАС СОЗРЕАВ!

personal.........

1.
Во длабочината на срцето,
Посакувам спокој,
Мирна песна, бакнеж,
Добра ноќ, љубов…

2.
Чекорам кон бескрај,
Во пат без поврат,
Барам туѓи лица,
И без спокој ќе живеам до крај.

3.
Минатото болка создава,
Иднината носи горчина,
Сегашноста ме тера да заспијам
Зашто мојот живот е прашина.
...постојам, а духовно умирам...

4.
Како сон од кој нема никогаш да се разбудам,
Како брза река меѓу суви гранки,
Како плач за неповратното,
Желба за невозможното,
Како сенка на сонцето,
Спомен на иднината.

Како музика во недела навечер
Кога го компонирам моето молчење,
Полноќен концерт во тишина,
Како реченица без зборови,
Живот без крај, небо без облаци...

Како вечна пролет,
Постоење без прашања,
Како срце без солзи, грев во рајот
ТАКА ЈАС БЕЗ СЕБЕ...
Ја сакам слободата
Како птицата морето,
Како сонот перницата
Како крајот почетокот!

5.
Дете што се гледа во огледало,
Пее песна без мир,
Ја сака музиката, колку и животот
Сака да се смее, а тажно е,
Држи кукла, а сака да порасне.

Сенки во огледало,
Сон без спокој немирен,
Стои вкочанета,
Мислејки на минатото,
А солзите течат и течат повторно!

6.
Jas sum senka vo nokta.
Koja bara razlicni oblici na svetlina,
Onamu kade sto mrakot e edinstven gospodar.
Jas sum vozvisen privid
Na nepoznatoto i lazno svedostvo
Koe na onie koi ziveat vo temnina
Im nudi zrak spokojstvo.
Jas sum son koj prodava iliuzii
Na smrtnici osiromaseni so kopnez.
Jas sum vrisok,
Koj gi budi najnevinite detski dusicki
Zemajki im kapka mir.
Jas sum samo izguben talkac vo nokta,
Koj cela svoja sreka ja dal na bespomosnite.
Talkac koj opstojuva za nokta I mesecinata
Koja I dava sila da postoi i da se nadeva
Deka zvukot na teskoto disenje vo nokta
Naskoro ke prestane...

7.
Mracen pogled sokriva
Edno misticno i tesko minato.
Patuvanje vo idnina
I kopnez za poubav pocetok
Prepoznavam vo nejzinata nasmevka.
Patista, kraevi, padovi,
Isprepleteni sonovi, silen kopnez
I nemir vo dusata
Se obelezje na nejzinata minata borba
So samata sebe...

8.
Boli pogledot sto prodira niz srceto,
Zosto vistinskata ljubov
Go para i najzaledenoto srce.
Toj nemase srce
I zatoa go unisti nejzinoto.
A taa mirno ja prifati sudbinata
Dozvoluvajki mu da pobedi!

survivor

Sto se slucuva denovive?Kako gi pominuvam?
Pa..iskreno, tesko bi odgovorila so ednostaven odgovor zatoa sto nekoi denovi se dobri, so pozitivni misli, polni so nadez , a nekoi se strasno depresivni, napnati ili pak polni so solzi. No, moram da prezivuvam. Zaradi svetot koj ovie denovi mi dokaza deka e so mene, deka e tuka za se sto mi treba.. za da me gusnat, za da me prasaat kako sum, za da mi kazat deka mozam da smetam na niv..
Tatko mi pravese vtora operacija. Bezuspesna! Vprocem, ispadna deka e dzabe maltretiranjeto po bolnici, no znam deka dokolku ne probavme, nikogas nemase da mozam da se pomiram so faktot deka mozebi bi mozelo da bide poinaku.. Ona sto si go vetiv na samata sebesi e deka se ke probame.. deka ke se borime do posledno..
sega e doma tato, a jas i site od okolu probuvame da ja sokrieme vistinata deka nisto ne uspealo i deka se e kako i prethodno..nemozam i nego da go razocaram.. Ne smeam! moram da mu davam sila za ponatamu...
Od druga strana e stipendijata. Na denot koga go operiraa tato imase sostanok so grupata od makedonija na koja na site ni dadoa paketi so dokumenti prateni od Amerika. Pismo od fakultetot, knigicka vo koja se objasnuva celiot zivot vo Amerika, vo koja ni objasnuvaat se za kulturen sok, nostalgija, prifakanje, novi prijatelstva. Ja doznav i datata na zaminuvanje. Na 24 juli se odi za Istanbul, a 20 avgust najverojatno za Amerika.. Ne mu kazav na tato za konecnata data. Neznam kako da mu kazam.. Ne znam kako da go zadrzam razumot i prisebnosta i neznam dali ke imam srce da gi ostavam nego i brat mi tuka sami da se soocuvaat so sekoj nov den, i od istiot da probuvaat da izlezat kako pobednici.
Zatoa sto ona sto sega nie go pravime e borba za zivot. Borba za sekoj den poveke, za sekoj spomen plus... Da, svesna sum kolku mali se sansite, da svesna sum sto moze da se sluci, no ne se otkazuvam... Davam se od sebe, i veke ne ja prokolnuvam sudbinata. taka trebalo da bide.. Verojatno...Namesto toa, nauciv da se raduvam i na najmali raboti, nauciv da go cenam poveke i toa sto sum go imala do sega.. Nauciv da veruvam deka se se slucuva so pricina! Nauciv deka zivotot e borba, i iako mi e krivo sto na ovie godini ja dozivuvam najteskata bitka, sepak prodolzuvam.. Disam so celo srce, se raduvam na sonceto, na nokta, na knigite, na prirodata. Se raduvam na zivotot sto dosega sum go imala, i se zablagodaruvam za toa sto dosega sum go dobila i postignala..
da, ponekogas i se nerviram. No.. normalno e toa pretpostavuvam...
I ne mislam.. Ne mislam poveke na utre, na zadutre, ne mislam sto ke se sluci za 5 godini, ne mislam kako jas ke se cuvstvuvam togas, kako ke mi bide, ne mislam deka treba da odam za Amerika.. Ostavam rabotite da tecat sami po sebe... Denovite da minuvaat i zavrsuvaat so edno BLAGODARAM ZA DENES...
Jas sum sepak blagoslovena... Sto imam mesto koe go vikam dom, sto imam poln frizider, sto sum pravilno vospitana i izrasnata. Blagodaram i za se toa! a bitkata.. Bitkata prodolzuva! Vistinskite borci ne se otkazuvaat, pa duri i koga gubat, gubat so nasmevka na licata...

eden moment imas se...sledniot nemas nisto

starite rekle: bidi zdrav, pa posle se samo ke si dojde..
da, znam deka e taka samo sto neznam civ grev plakam za da go docekam ova. Life's not fair.. da mi kazale.. ama znaete sto??? ne mi e jasno kako samo za mene ne e fer???
i da, odam po ulica i mi tecat solzi.. i da probuvam da gi sopram ama ne mozam.. i probuvam da se sozeamam ama nemozam..svesna sum.. premnogu bolno sum svesna za celata situacija.
i me boli i samata pomisla deka povtorno treba da go prezivuvam istoto, a da nemozam da pomognam. ni na sebe ni na tie okolu mene nemozam da im pomognam. i pak treba da pokazuvam deka sum silna, deka jas mozam da izdrzam, deka toa e zivotot i deka jas moram da go prifatam.. epa nemozam! ne sakam! zosto se kaj mene? zosto najbitnite? zosto na 20 godini da se soocuvam so bolesti i istite sama da gi nosam na grb? i da ne mozam da vlezam doma zatoa sto neznam sto da kazam, i da nesakam da izlezam vo grad zatoa sto ne sakam da objasnuvam sto mi e, i dali sum dobra. NE sum... verojatno nema ni da bidam. i kako da se lazam samata, ili da go lazam svetot deka se ke bide dobro koga znam deka nema da bide? i kako da soberam sila i da kazam "tato bori se" koga znam deka i jas na negovo mesto verojatno bi se otkazala...
i da... ne sakam nisto.. ni pari, ni kola, ni stan, ni uspeh na faks, ni stipendija za vo amerika,ni decko sto me saka..se bi poklonila...sakam samo tato da bide zdrav!

Go pocnav ova kako obicen blog za ubavi misli, poezija..nenamerno ovoj blog ke se pretvori vo moj licen dnevnik, kontakt so mojot svet, so moite omileni licnosti vo vreme vo koe mi e potrebna golema podrska I vreme vo koe iako ke bidam iljadnici kilometri daleku od vas, ke ve cuvstvuvam blisku, a vo istovreme ke mi nedostasuvate premnogu..Se nadevam deka ke me posetuvate cesto I se nadevam deka ovoj blog ke vi pomogne da ostanete vo moeto sekojdnevie.. a jas vo vasite srca 
Kako pocna se?
Bese sredina na noemvri koga vsusnost doznav deka postoi nekakov konkurs za dodeluvanje na stipendii za 1 godina studii vo amerika. Me zainteresira konkursot ne zaradi stipendijata tuku poveke zaradi licno dokazuvanje, da vidam do kade sum, da vidam do kade mozam da stignam. Odev so pomislata deka ako nisto drugo barem ke se uveram vo “iskrenosta” na dobitnicite (mislev deka odnapred se znaat) I ke si go proveram znaenjeto preku toefl testot.
Edvaj gi sobrav dokumentite koi bea potrebni za aplikacijata. Preporaki, esei, oceni, profesori na fakultet… Dolgo patesestvie koe iskreno ne bese bas prijatno.
Gi dadov dokumentite i koga vidov koj se konkuriral si pomisliv deka nemam nikakvi sansi zatoa sto nekoi od kandidatite licno gi poznavav, toa bea brilijanti licnosti so bleskav akademski prosek, nasproti mojot skromen prosek od nesto nad 8.5
Tie licnosti imaa prekrasni preporaki, pofalbi od profesori dodeka mojata akademska preporaka se sostoese od nekolku zbora, deka sum redovna, ambiciozna i skromna.
Stigna polufinaleto, bese kasno navecer koga go procitav mailot vo koi me izvestija deka sum vlegla vo vtoriot krug zaedno so uste 21 covek.
Wow, 22 polufinalisti. Si pomisliv deka aplikaciite bile navistina solidni.
Na denot na intervjuto 13.02 (petok) me sledese takov maler sto seuste se cudam kako uspeav da stignam na vreme. Me brkase manijak, mi izbega avtobus, fativ taksi (I plativ 250 den) I stgnav so zakasnuvanje.
Do togas, mojot zivot dobi razlicen tek zatoa sto tatko mi se razbole, imase teska operacija I ne se znaese dali ke bide dobar. Ne se znae seuste I taa pomisla me ubiva.
Zaradi site ovie pricini, ne se potrudiv da bidam naj nasmeana I najpozitivna I najskoncentrirana na intervjuto. Odgovarav so gramaticki greski, ne se iskazuvav dovolno, se zbunuvav.. Ili barem toa bese mojot vpecatok, no ne se sekirav mnogu zatoa sto kako sto kazav vo toj moment mislev na mnogu pobitni (za mene) raboti od taa stipendija. Vecerta na koktelot istata prikazna. Stoev so edna drugarka na strana, pravevme meguseben muabet i retko vleguvavme vo konverzacija so grupata. Se iznenadiv koga na koktelot edna profesorka sto bese pretstavnik na grupata od amerika me prasa da i objasnam podetalno sto sum pravela vo radio, kako mislam da go smenam svetot, kako gledam na razlicnostite kaj lugeto. Odgovarav iskreno, bez nikakov prethoden plan, spontano, bez smisleni odgovori i lazna nasmevka. Taka zboruvav I na intervjuto. Denes, sum sigurna deka slucajnosta, spontanosta I iskrenosta, kako I zalozbata na taa simpaticna profesorka me donesoa do tuka.
Pomina seto toa, a jas skoro zaboraviv deka sum aplicirala, iako na momenti si mislev deka e poubavo da ne me izberat za da mi padne kamen od srce
Bese sreda, se vrakav od fakultet so taksi zatoa sto vrnese. Samo sto izlegov od taksito dobiv povik koj glasese “Cestitiki Aleksandra, ja dobi stipendijata”
Zamolcev nekolku sekundi, a Bojana (koja e odgovorna za Makedonija) prasa dali sum uste na linija. Sigurno I deluvav zbuneto koga rekov “I sega sto da pravam?”




NE znaev sto da pravam. Ostaviv dozdot da me natopi. Vo ist moment mi se stegnaa
srceto I zeludnikot. Toa e toa. Moram da donesam odluka.
Mu se javiv na dare, I probav da pravam voopicaen muabet. Me prasa sto mi e, a jas odgovoriv deka ja dobiv stipendijata. Negovata reakcja bese “kako be?”
Toj, bese covekot koj od prviot moment veruvase vo mene, me terase da apliciram, da ne se otkazuvam, mi zboruvase deka imam sansa, deka vredam I deka ke me podrzi vo sekoja situacija. Koga mu ja kazav vesta, znaev deka se pocuvstvuva isto kako I jas koga na mene mi ja kazaa. On ja znaese celata moja situacija, znaese se sto mi se slucuva doma I vo glavata, go znaese mojot stav deka polesno ke mi bide ako me odbijat, I znaese deka stvarno go mislam toa. Koga stpusil slusalka so mene si rekol za sebe “Baksuz be” a vo ist moment se prasal kako moze nekoj I za vakva srekna rabota da bide baksuz, da se nervira, da se misli. Ama, stvarno bev baksuz. Na mene, sekoja sreka mi pominuva so nishka nesreka, se sto e ubavo e popreceno od nesto loso I ednostavno nisto ne mi izleguva kako sto sum sakala. Duri I volku golema rabota mi donese nervozi, nespieni noki mesto sreka.
Rabotata koja vo toj moment ja zakluciv e deka mora da bidam isrena so sebe vo odlukata. Morav da se razberam samata, I morav da resam so cista sovest. Znaev deka toa e nevozmozno.
Vo tekot na 1 nedela razgovarav so mnogu luge, I site kazuvaa: Nemoj da ja ispustis ovaa sansa.
uste ednas po neznam koj pat sfativ deka majka mi mi e potrebna poveke od zamislivo zatoa sto znaev deka samo taa ke moze najubavo da gi sfati moite misli, stravovi. povtorno se uveriv deka mi nedostavuva isto kako i prviot den!
Site znaeja sto mi se slucuva, ama nikoj ne znaese kako stoea rabotit vo mojata glava. Toa bese vistinsko izmacuvanje. Celi noki gi sobirav faktite, sto ke dobijam, sto ke izgubam, kolku ke se kaam za bilo koja odluka, kolku ke me boli faktot sto ke bidam daleku od doma togas koga najmnogu ke trebam.
Cetvrtok dojde. Posledniot den za potpisuvanje na dogovorot. Otidov I se potpisav..
Toa bese najteskata odluka sto nekogas sum ja donela.
Dare me cekase pred vratata.
Se simnav, me gusna I me prasa “gotovo?”
Go gusnav.. Toa bese se sto mi bese potrebno vo toj moment. Vo mislite mu zablagodaruvav na Gospod sto e on do mene, I sto od nego imam celosna podrska.
Kakva sreka imam sto toj covek e do mene. Mi kaza deka sum donela vistinska odluka..
Sfativ po neznam koj pat deka go sakam do neboto..

prezivecu

Mozda nisam dobro dosla
mozda to me skupo kosta
mozda radim protiv sebe bas iz ciste dosade
mozda pravi sam fanatik
mozda nisam ti ni nalik
mozda samo skupljam mrvice sto ostaju za nama

ref:
odavno vec sve jedno ti je znam
cujem ti u glasu
da na tvoje oci varam te
ne bi promjenio grimasu
neka neko tugu odnese
nisam ja za price potresne
s tobom prezivecu neka na tome ostane

mozda imam ja dva lica kao svjedok i ubica
mozda nocas dodje mi da sve ko staklo razbijem
mozda srce izigracu
mozda opet zaplakacu al znaj da stobom ostacu
sve do samog kraja

demian ....

Love ought not to make requests,” she said, “but shouldn’t make demands, either. Love must have the strength to reach certainty for itself. Then it no longer undergoes the power of attraction, but exerts it. Sinclair, your love is being attracted by me. Whenever it begins to attract me, I shall come. I don’t want to make a gift of myself, I want to be won.”


If you hate a person, you hate something in him that is part of yourself. What isn't part of ourselves doesn't disturb us.

lyrics

Toj mi sepna: ,,Pogledni me,,
Grubo mu rekov : ,, Odi si !,,
Toj ne se ni pomrdna.
Zastana pred mene.
Me fati za raka.
Mu rekov: ,, Ostavi me!,,
Liceto go doblizii do moeto uvo.
Go poglednav i mu rekov:
,,Sram da ti e!,,
No, toj ne znaese za sram.
Usnite negovi mi go doprea obrazot.
Zatreperiv i mu rekov:
,,Si zemas premnogu sloboda!,,
No, toj ne se zagrizi.
Mi stavi cvet vo kosata.
Mu rekov :,,Nisto nema da ti pomogne!,,
Se nasmevna.
Go izvadi cvetot i si zamina.
A jas placam i go prasuvam srceto svoe :
,,Zosto ne se vraka ?,,

Tagore

Toj i porano imase videno ubavi zeni, zeni sto go privlekuvaa vnimanieto, no sekogas im nedostigaa nekoi osobini sto toj najmnogu gi cenese. Osobini kako sto se inteligencijata, verbata, duhovnata strana, strasta. Osobini sto gi inspirirase drugite luge da bidat GOLEMI !
"Stranici za nasata ljubov" - Nikolas Sparks

Dve nesta ja ispolnuvaat mojata dusa so se ponov i se pogolem voshit I strahopocit kolku sto razmislata pocesto i poistrajno se zanimava so niv: toa se zvezdenoto nebo nad mene i moralniot zakon vo mene. Niv ne treba da gi baram I prosto da gi nasetuvam kako skrieni vo temninata ili vo beskrajot nadvor odmojot horizont. Jas niv gi gledam pred sebesi I neposredno gi povrzuvam so svesta za moeto postoenje.

Imanuel Kant

Neka blagost ja pobedi lutinata,
Neka dobroto go sovlada zloto,
Neka alcniot go osvojat darovi.
Neka lazlivecot ja nadigra vistinata,
Neka na omrazata preku ljubovta i dojde kraj !

Buda

sreka***

Среќен е мудриот човек бидејки во него се соединуваат доброто здравје, доброто срце и средно обазуваниот дух.

-навистина е срекен оној кој е ведар, а да не е ниту млад, ниту убав, ниту богат, ниту ценет.

-Да бидеш среќен не е ништо, да се сметаш за среќен е се.

-Среќата е онаму каде што човекот ја гледа.

-Да се научиме херојски да ја поднесуваме големата среќа.

-Чудно колку малку ни е потребно да бидеме среќни, а уште почудно е колку токму тоа малку ни недостасува.

-Среќен е оној кој за да ужива немора да прави неправда, а за да постапува праведно немора да се одкажува од било што.

-За да ја сочува среќата, човекот треба да биде среќен сосема тивок.

-Нај среќен е оној човек кој направил повеќе други среќни луѓе.

-Кога сме среќни, секогаш сме добри, а кога сме добри, не сме секогаш среќни.

-Среќата се наоѓаво човековиот карактер.

-Кој во среќата ужива сам и солзите нека ги лее сам.

-Среќата побргу ја стекнуваме отколку да ја задржиме.

-За човекот да биде среќен потребно му е тело на еден атлета и дух на еден мудрец.

-на среќните им умираат непријателите, на несреќните и последните пријатели.

-Кон среќата треба да се однесуваме како кон здравјето: да уживаме кога е добро и да бидеме стрпливи кога е лошо.

-Прави го тоа со кое што ќе станеш достоен да бидеш среќен.

-Среќата е резултат на нашите исправни намери.

-Голема среќа е да знаеш да бидеш среќен и без среќа.

-Подреденоста на другите е робство, подреденоста на самиот себе е среќа.

Не е среќен оној кој што го има тоа што го сака, туку оној кој не го сака тоа што го нема.



-Колку порано сватиме дека нашата судбина лежи во нас самите , толку подобро за нас. Среќата можеме да ја најдеме само во себе, не треба да ја бараме во другите бидејќи никој ја нема во изобилство.

-Тајната на среќата се состои во тоа што помалку да бараме од другите а што повеќе од самите себе

-Да ја опишете среќата значи да ја намалите.

-Нека никогаш не те заведува среќата, бидејки така ке остариш и разочаран ќе отидеш на другиот свет..





Ако сакаш да бидеш среќен еден ден – напиј се.

Ако сакаш да бидеш среќен недела дена – ожени се.

Ако сакаш да бидеш среќен целиот живот – одгледувај цвеќе.

hello..

This will be one blog in which u can read lovely poetry, essays, quotes, advises, some great lyrics, reviews of books....