Ponekogas

Da, postoi vreme koga se sekavam na minatoto so taga. Daleku so mislite probuvam da se vozdrzam da ne zaplcam pred luge, luge koi mi zboruvaat za nekoi poinakvi, poubavi vreminja. Vreminja koi mi se cinat tolku dalecni. Skoro nevozmozno dostiglivi. Ne realni. Nikogas za mene ostvarlivi.
Da, postojat moment koga go mrazam cel svet. GI mrazam nasmevkite na lugeto odokolu zatoa sto jas ne se smeam. Bar ne so celo srce. I znam deka ne treba da ocekuvam cel svet da zastane samo zatoa sto jas padnav, no bar da se svrtat onie koi brzaat kon onie koi se dole padnati.
Da, postojat momenti koga mi se grci srceto. Navecer, pred da zaspijam. Kako zastareni I dalecni momenti mi se prestavuvaat vo glavata sliki od spomeni koi bolat. I nemozam da zaspijam. Cekam da dojde vreme koga ke mozam da gi izbrkam tie sliki I koga ke mozam da zaspijam bez grcenje.
Da, postoi vreme koga ne mislam na tagata. Vreme koga se smeam bar malku iskreno I koga povtorno veruvam vo zivotot. Koga go pijam sonceto I uzivam vo prirodata. I togas, nekoja najmala sitnica. Nesto za site drugi nebitno ke me vrati nazad I ke mi donese novi I novi sliki od mojot zivot I ke me rastazi.
Da znam deka ne sum edinstvena. Da znam deka ne sum najnesrekna. Ne ni sakam da se klasificiram kako takva. No isto taka od koga znam za sebe znam deka zivotot e nefer I deka te butka postojano. Dobro, nekoi gi posteduva, no ne sum jas od tie tolku sreknite.
Sto imam? Imam pretpostauvam neizvesna idina za koja nesakam da razmisluvam, zatoa sto sum zaglavena so mislite vo minatoto. Imam srce koe seuste znae da saka, no nesaka da se privrzuva. Imam zivotna bolka koja nikogas nema da iscezne. I imam son, koj ke se trudam da go dostignam. Imam sila da pisuvam. I Imam prijateli za koi zivot bi dala I znam deka toa samo po sebe e golema sreka.
Ironicno, no krajot go nosi zaklucokot deka sum srekna na nekoj cuden I neverojaten nacin. I duri I koga mi se grci srceto, prodolzuvam da disam zaradi oni na koi mi pokazale deka sum im potrebna.