Go pocnav ova kako obicen blog za ubavi misli, poezija..nenamerno ovoj blog ke se pretvori vo moj licen dnevnik, kontakt so mojot svet, so moite omileni licnosti vo vreme vo koe mi e potrebna golema podrska I vreme vo koe iako ke bidam iljadnici kilometri daleku od vas, ke ve cuvstvuvam blisku, a vo istovreme ke mi nedostasuvate premnogu..Se nadevam deka ke me posetuvate cesto I se nadevam deka ovoj blog ke vi pomogne da ostanete vo moeto sekojdnevie.. a jas vo vasite srca 
Kako pocna se?
Bese sredina na noemvri koga vsusnost doznav deka postoi nekakov konkurs za dodeluvanje na stipendii za 1 godina studii vo amerika. Me zainteresira konkursot ne zaradi stipendijata tuku poveke zaradi licno dokazuvanje, da vidam do kade sum, da vidam do kade mozam da stignam. Odev so pomislata deka ako nisto drugo barem ke se uveram vo “iskrenosta” na dobitnicite (mislev deka odnapred se znaat) I ke si go proveram znaenjeto preku toefl testot.
Edvaj gi sobrav dokumentite koi bea potrebni za aplikacijata. Preporaki, esei, oceni, profesori na fakultet… Dolgo patesestvie koe iskreno ne bese bas prijatno.
Gi dadov dokumentite i koga vidov koj se konkuriral si pomisliv deka nemam nikakvi sansi zatoa sto nekoi od kandidatite licno gi poznavav, toa bea brilijanti licnosti so bleskav akademski prosek, nasproti mojot skromen prosek od nesto nad 8.5
Tie licnosti imaa prekrasni preporaki, pofalbi od profesori dodeka mojata akademska preporaka se sostoese od nekolku zbora, deka sum redovna, ambiciozna i skromna.
Stigna polufinaleto, bese kasno navecer koga go procitav mailot vo koi me izvestija deka sum vlegla vo vtoriot krug zaedno so uste 21 covek.
Wow, 22 polufinalisti. Si pomisliv deka aplikaciite bile navistina solidni.
Na denot na intervjuto 13.02 (petok) me sledese takov maler sto seuste se cudam kako uspeav da stignam na vreme. Me brkase manijak, mi izbega avtobus, fativ taksi (I plativ 250 den) I stgnav so zakasnuvanje.
Do togas, mojot zivot dobi razlicen tek zatoa sto tatko mi se razbole, imase teska operacija I ne se znaese dali ke bide dobar. Ne se znae seuste I taa pomisla me ubiva.
Zaradi site ovie pricini, ne se potrudiv da bidam naj nasmeana I najpozitivna I najskoncentrirana na intervjuto. Odgovarav so gramaticki greski, ne se iskazuvav dovolno, se zbunuvav.. Ili barem toa bese mojot vpecatok, no ne se sekirav mnogu zatoa sto kako sto kazav vo toj moment mislev na mnogu pobitni (za mene) raboti od taa stipendija. Vecerta na koktelot istata prikazna. Stoev so edna drugarka na strana, pravevme meguseben muabet i retko vleguvavme vo konverzacija so grupata. Se iznenadiv koga na koktelot edna profesorka sto bese pretstavnik na grupata od amerika me prasa da i objasnam podetalno sto sum pravela vo radio, kako mislam da go smenam svetot, kako gledam na razlicnostite kaj lugeto. Odgovarav iskreno, bez nikakov prethoden plan, spontano, bez smisleni odgovori i lazna nasmevka. Taka zboruvav I na intervjuto. Denes, sum sigurna deka slucajnosta, spontanosta I iskrenosta, kako I zalozbata na taa simpaticna profesorka me donesoa do tuka.
Pomina seto toa, a jas skoro zaboraviv deka sum aplicirala, iako na momenti si mislev deka e poubavo da ne me izberat za da mi padne kamen od srce
Bese sreda, se vrakav od fakultet so taksi zatoa sto vrnese. Samo sto izlegov od taksito dobiv povik koj glasese “Cestitiki Aleksandra, ja dobi stipendijata”
Zamolcev nekolku sekundi, a Bojana (koja e odgovorna za Makedonija) prasa dali sum uste na linija. Sigurno I deluvav zbuneto koga rekov “I sega sto da pravam?”




NE znaev sto da pravam. Ostaviv dozdot da me natopi. Vo ist moment mi se stegnaa
srceto I zeludnikot. Toa e toa. Moram da donesam odluka.
Mu se javiv na dare, I probav da pravam voopicaen muabet. Me prasa sto mi e, a jas odgovoriv deka ja dobiv stipendijata. Negovata reakcja bese “kako be?”
Toj, bese covekot koj od prviot moment veruvase vo mene, me terase da apliciram, da ne se otkazuvam, mi zboruvase deka imam sansa, deka vredam I deka ke me podrzi vo sekoja situacija. Koga mu ja kazav vesta, znaev deka se pocuvstvuva isto kako I jas koga na mene mi ja kazaa. On ja znaese celata moja situacija, znaese se sto mi se slucuva doma I vo glavata, go znaese mojot stav deka polesno ke mi bide ako me odbijat, I znaese deka stvarno go mislam toa. Koga stpusil slusalka so mene si rekol za sebe “Baksuz be” a vo ist moment se prasal kako moze nekoj I za vakva srekna rabota da bide baksuz, da se nervira, da se misli. Ama, stvarno bev baksuz. Na mene, sekoja sreka mi pominuva so nishka nesreka, se sto e ubavo e popreceno od nesto loso I ednostavno nisto ne mi izleguva kako sto sum sakala. Duri I volku golema rabota mi donese nervozi, nespieni noki mesto sreka.
Rabotata koja vo toj moment ja zakluciv e deka mora da bidam isrena so sebe vo odlukata. Morav da se razberam samata, I morav da resam so cista sovest. Znaev deka toa e nevozmozno.
Vo tekot na 1 nedela razgovarav so mnogu luge, I site kazuvaa: Nemoj da ja ispustis ovaa sansa.
uste ednas po neznam koj pat sfativ deka majka mi mi e potrebna poveke od zamislivo zatoa sto znaev deka samo taa ke moze najubavo da gi sfati moite misli, stravovi. povtorno se uveriv deka mi nedostavuva isto kako i prviot den!
Site znaeja sto mi se slucuva, ama nikoj ne znaese kako stoea rabotit vo mojata glava. Toa bese vistinsko izmacuvanje. Celi noki gi sobirav faktite, sto ke dobijam, sto ke izgubam, kolku ke se kaam za bilo koja odluka, kolku ke me boli faktot sto ke bidam daleku od doma togas koga najmnogu ke trebam.
Cetvrtok dojde. Posledniot den za potpisuvanje na dogovorot. Otidov I se potpisav..
Toa bese najteskata odluka sto nekogas sum ja donela.
Dare me cekase pred vratata.
Se simnav, me gusna I me prasa “gotovo?”
Go gusnav.. Toa bese se sto mi bese potrebno vo toj moment. Vo mislite mu zablagodaruvav na Gospod sto e on do mene, I sto od nego imam celosna podrska.
Kakva sreka imam sto toj covek e do mene. Mi kaza deka sum donela vistinska odluka..
Sfativ po neznam koj pat deka go sakam do neboto..